Tussen hoop en vrees
Deze week vindt de zoveelste klimaattop plaats. En deze keer is het dictatoriaal geregeerde Egypte de gastheer van de diplomaten en onderhandelaars.
Weer een klimaattop!
De milieuminister van Gabon heeft onlangs gezegd: “Het is vreselijk om te zeggen, maar zolang er niet meer mensen in westerse landen sterven vanwege de klimaatcrisis zal er niets veranderen.” Toen ik die uitspraak in de krant las, dacht ik simpelweg: “die man heeft gelijk”. En zo betrapte ik mijzelf op mijn gevoelens van frustratie, moedeloosheid en doffe berusting als het om klimaattoppen gaat. Zo langzamerhand geloof ik er niet meer in dat de huidige generatie bestuurders en wereldleiders echt doordrongen zijn van de ernst van de zaak: namelijk, dat al het leven op onze moederplaneet aarde in gevaarlijk en rampzalig weer dreigt te belanden. De kortetermijnbelangen en geopolitieke machtspelletjes lijken de agenda’s van de – veelal autoritaire – wereldleiders volledig te beheersen.
Kortom, ik dreigde weg te zakken in een bui vol cynisme en negativiteit.
Maar gelukkig viel mijn oog toen op de kaart die de Franciscaanse Beweging begin oktober aan alle leden toezond. Er staat een afbeelding op van een zaaiende Franciscus. En die afbeelding riep mij tot de orde! Of beter: Franciscus bracht mij weer bij mijn positieven. Want zei hij niet: “Als iemand iets kwaads, iets negatiefs zegt of doet, zeg en doe jij dan iets goeds, iets positiefs!” En hield Franciscus die houding niet vol, zijn leven lang? Heeft hij melaatsen niet ‘gewoon’ omhelsd? Ging hij niet, midden in een kruistocht, ongewapend naar de Sultan? Verspreidde hij zijn leven lang niet het zaad van goedheid, hoop, vertrouwen en naastenliefde waar hij maar kon?
En dat, terwijl Franciscus echt niet van nature een rasoptimist was. Hij kende veel tegenslagen en kon goed boos worden op zijn tijd. Ook hij heeft moeten vechten tegen gevoelens van negativiteit en opstandigheid die in hemzelf de kop opstaken.
Maar hij wist dat het ‘pad van de negativiteit’ uiteindelijk niet loonde. Vertaald in de moderne woorden van VN-chef Guterres vormt dat pad een ‘snelweg naar een klimaathel’.
Dit alles bedacht hebbende, werd ik positief geraakt door de slotwoorden van het Jaarverslag 2022 van het verenigingsbestuur van de Franciscaanse Beweging:
“We beseften dat niet alles wat we wilden helemaal uitgevoerd kon worden, maar we zijn dankbaar over de ontmoetingen en bijeenkomsten waarin mensen hebben kunnen delen wat hun vreugde, kracht en inspiratie geeft.
Ook in onrustige tijden van stikstof- en klimaatcrisis en het kraken van onze economie en onze zuster moeder aarde, migranten- en vluchtelingenstromen, en oorlogsgeweld, willen we de toekomst tegemoet treden met hoop, liefde en vertrouwen. En met alles wat we ervaren en meemaken in het leven beseffen we dat niet alle inspanningen meteen zichtbaar of meetbaar zijn, maar dat we ervoor mogen zorgen dat we ‘het goede’ zaaien. Dat onze inzet en betrokkenheid, al onze zaadjes, in vruchtbare en stevige grond mogen ontkiemen. Dat wij goede aarde mogen zijn voor onszelf en de ander. Dat we voor ogen houden al het goede, dat we geen tijd verdoen aan beslommeringen en zorgen, maar met een open blik ons op de toekomst richten op een wereld van ‘vrede en alle goeds’.”
