Ik vond het machtig mooi. Zo’n klein clubje kerkmensen die onverstoorbaar doorwerken aan het vergroenen van kerk en kerkelijke gemeente. Ik was te gast bij de werkgroep van De Inham, een open protestantse gemeenschap in Hoogland. Ze hebben al veel voor elkaar gekregen. Het belangrijkste: steun van de gemeenschap voor de vergroening. Als er geen draagvlak is, zak je er zo doorheen met je initiatieven. Verder een moestuin bij de kerk waarvan de opbrengst naar de Voedselbank gaat.
Tweeënzeventig zonnepanelen op het dak. Inleverpunt voor mobieltjes en cartridges, die dan weer worden gerecycled. Een link met de Derde Wereld via een groen project in Ghana. Je wordt er warm van als je ze zo bezig ziet. Vooral ook dat verband met Ghana. Het is helemaal wat paus Franciscus in zijn hoofd had toen hij zijn encycliek Laudato si' wijdde aan de zorg voor de aarde én de arme.
Gees Hummel (op de foto bezig in de moestuin van de kerk) organiseert ook een boerenkoolmaaltijd voor de kerkleden. De boerenkool komt – natuurlijk - uit de moestuin.
Het is een verademing samen te zijn met mensen die van binnenuit overtuigd zijn van de waarde van vergroening in kerk en samenleving. Ze zijn er ook in hun eigen huishouden mee bezig. En dat is voor mij toch wel de proef op de som: doe je zelf wat je zegt belangrijk te vinden.
"Ik geloof dat wij moeten leren wachten zoals we leren scheppen." ~ Vaclav Havel
Walk your talk
Dat was één van de sterke punten van het Franciscaans Milieuproject dat najaar 2017 na 27 jaar haar deuren sloot in Stoutenburg. De leden van de communiteit leefden wat ze geloofden: dat we met al onze vezels verbonden zijn met die hele wondere wereld van het Leven.
Ik ben nu samen met Cocky van Leeuwen vanuit Stoutenburg verhuisd naar Amersfoort Noord. Daar hebben we niet zo vanzelfsprekend een ondersteunend draagvlak voor een groen leven. Dat moeten we nu zelf gaan scheppen. Of ontdekken! Want er is ook in de stad natuurlijk al veel aan de hand. Ik wil daarover in dit blog regelmatig schrijven. We zullen ontdekken dat niet alles groen is wat groen lijkt, maar ook dat er meer groen is dan je op het eerste gezicht ziet.
Zoals daar bij die kleine gemeenschap van de Inham. Waar Gees de gieter hanteert. Het deed me denken aan dat mooie verhaal van Vaclav Havel over ‘Wachten’. Ik citeer een stukje:
Ik geloof dat wij moeten leren
wachten zoals we leren scheppen.
We moeten geduldig de graankorrels zaaien
en de aarde waarin zij gezaaid
zijn koppig water blijven geven
en het gewas zijn eigen tijd gunnen.
We kunnen een plant
niet voor de gek houden,
net zomin als we de geschiedenis
voor de gek kunnen houden.
Maar we kunnen haar wel water geven.
Geduldig, elke dag opnieuw,
met mededogen, met liefde.
Water blijven geven en er dan maar op vertrouwen dat het goed komt. Omdat je doet wat je moet doen. Ook al zie je zo op het eerste gezicht niet de resultaten van je toeleg en je inspanning. Als je inzet gevoed wordt door je innerlijke overtuiging, dan laat je je niet van de wijs brengen door de wisselvalligheden van de politiek. Dan weet je dat er meer is. Dat er een geschiedenis is die zich wil ontwikkelen en waaraan jij kan bijdragen. Dit lange termijn perspectief en de diepe overtuiging dat geen enkele inzet tevergeefs is, dat zou een goede bijdrage zijn van de kerken aan de vergroening van de samenleving.
Dit jaar wil ik een kritisch groen blog wijden aan die hardnekkige watergieters. Van de kring rond de kleine Groene Communiteit in Amersfoort tot aan de globale leiders. Wat doen ze, wat inspireert hen én waar lopen ze tegen aan? Uw reactie, bijdrage of commentaar is daarbij van harte welkom.