Yvan Goll is een van de pseudoniemen van de Isaac Lang. Vanaf 1915 publiceerde deze schrijver gedichten, romans en toneelstukken in het Frans en het Duits. In 1921 huwde hij Claire Aschman, die – eenmaal getrouwd – romans, verhalen en gedichten begon te schrijven.
In 1939 verhuisden ze samen naar New York vanwege beider Joodse komaf. In 1947 keerden ze terug naar Parijs, waar Yvan in 1950 stierf. Claire droeg vervolgens zorg voor Yvans literaire nalatenschap. Samen hadden ze de gewoonte om – wanneer ze op vakantie waren – elkaar Fioretti (bloemetjes) van Franciscus voorlazen tot die keer dat ze het boekje vergeten waren…
Toen spraken ze af elkaar iedere vakantiedag om de beurt een 'nieuw bloemetje' van Franciscus te vertellen. En Claire heeft na de dood van Yvan de nieuwe Fioretti uitgegeven.
Een daarvan volgt hieronder…
Hoe Franciscus broeder Masseüs het geduld leert
Franciscus en broeder Masseüs keren onder de stromende regen uit Gubbio terug. Broeder Masseüs loopt - volledig doorweekt - sneller en sneller. Steeds tien schreden vooruit, wacht hij keer op keer zijn reisgenoot met tentoonspreiding van zo groot mogelijk ongeduld op. Als hij hem al voor de zesde maal heeft ingehaald, zegt Franciscus: 'Wat heb je toch een haast, mijn vriend. Ben je soms bang van de regen? De regen heeft zachtere handen dan een jong meisje en ze kent vrolijker liederen dan de wijndrinkers. Je moet de regen liefhebben en je door haar laten beminnen!' Terwijl het pijpenstelen begint te regenen, kleedt Franciscus zich uit om zijn lijf nog beter aan de tederheid van zuster regen aan te kunnen bieden. Daarna spreekt hij broeder Masseüs goedhartig toe:
'Mijn broeder, vandaag leer ik je het geduld! Zie de volharding waarmee de regen uit de hemel valt, hoe onvermoeibaar de beek aan de rots ontspringt. Denk aan het geduld van de haven, die naar het schip smacht, aan het geduld van de zee, die golf na golf op het strand werpt, zonder ooit een stap vooruit te komen. Denk aan het geduld, dat de stam van een boom nodig heeft, tot er een kruis van te maken valt. Denk aan het geduld van de aarde die op de botten van mijn armzalige lijf wacht.' Bij deze woorden werpt broeder Masseüs zich, midden in een enorme plas water, aan de voeten van de heilige neer en begint zijn sandalen te kussen, terwijl hij zegt:
'En denk aan het geduld dat je met mij, de grootste van alle zondaars, hebt.'
(Claire en Yvan Goll, Neue Blümlein = Nieuwe Fioretti)