We worden weer overspoeld met informatie en programma’s over de verkiezingen van 20 maart. Verkiezingen voor de Provinciale Staten en de Waterschappen. Aan aandacht kan het niet liggen. Volgens mij kan nagenoeg niemand, die straks eventueel niet gaat stemmen, zeggen dat zij of hij het niet wist.
Alle informatie die over die verkiezingen op mij afkomt doet mij wel wat verzuchten. Wat moet ik met lijsttrekkers die in de debatten alleen maar door elkaar praten en elkaar steeds vliegen zitten af te vangen? Wat moet ik met leiders die uit politiek gewin hun kop in het zand steken voor de problemen waar mij mee kampen? Waarom gaat het in mijn ogen zo weinig over de inhoud en zoveel over gevoel?
Ik ga wel stemmen. Uiteraard, zou ik bijna willen stellen. Als je jouw mening wilt laten horen, dan ga je stemmen. In die zin ben ik ook plichtsgetrouw opgevoed. En de partij die mijn stem krijgt, zal waarschijnlijk weer dezelfde zijn als de vorige keer. De kieswijzer heeft mij dat weer bevestigd. Een keuze voor mens en omgeving, voor een inrichting van een samenleving die in mijn ogen de toekomst heeft. Ook een keuze die op de langere termijn toekomst biedt voor kinderen en kleinkinderen. Wel een keuze die mijn partij niet alleen klaar kan maken. Geen enkele partij kan dat overigens alleen. In ons landje moet je gewoon samendoen met anderen. Dat schenkt op voorhand al water bij de wijn. Maar ook dit is een gegeven waar ik het mee moet doen.
Kies maar eens, simpel gezegd, voor de mens én voor de natuur én voor God.
Mijn voorbeeld, Franciscus van Assisi, maakte ook keuzes. Fundamentele keuzes, die een grote invloed hadden op zijn leven, maar ook een grote uitstraling hadden naar anderen. Velen zijn hem nagevolgd. In die zin was hij een populist in zijn tijd. Zoals we nu onze Geert Wilders en Thierry Baudet hebben. Maar inhoudelijk wel radicaal anders. Kies maar eens, simpel gezegd, voor de mens én voor de natuur én voor God. Als je de grootste gemene deler van die drie als jouw uitgangspunt neemt, dan heb je een partijprogramma dat klinkt als een klok.
Franciscus had dat programma, maar in onze tijd spreken eenvoud, nederigheid, eerbied voor de schepping en royaal delen met anderen een groot deel van de samenleving niet zo aan. We willen wel wat doen, maar het moet ons niet te veel kosten aan geld of welvaart. Liever niets eigenlijk. Dat maakt politiek bedrijven ook lastig, omdat vrijwel iedereen wel beseft dat fundamentele keuzes nu nodig zijn. Wachten heeft op een aantal fronten, bijvoorbeeld de klimaatverandering, funeste gevolgen. Uitgestelde keuzes zullen duurder uitvallen of zijn straks niet meer nodig omdat het niet meer te repareren valt. En dat is wel een stukje inhoud dat ik bij alle discussies mis.
Ik wens u de goede keuzes toe. In uw persoonlijk leven en ook voor het gemeenschappelijke. Ik heb mijn keuze voor 20 maart al gemaakt.