‘We willen een Groen Symbool, waarin de gemeenschap van Het Brandpunt haar religieuze verbondenheid met de Aarde kan uitdrukken.’ Dat was de wens van een groepje leden van de oecumenische gemeenschap Het Brandpunt in Amersfoort Noord. Het leek zo simpel, maar wat is dat nog ingewikkeld!
Bij een eerste verkenning leek het kat in het bakkie. De gemeenschap heeft een prachtig kerkgebouw waarin de drie christelijke tradities vorm kregen door een drievoudig dak. De naam was mede afgeleid van het buurtschap in Amersfoort Noord, Brand genaamd. Nu nog steeds de naam van een bushalte. Er was bewust gekozen voor een binding met de aarde door de tuinen rondom. Er was een actieve groene club die vieringen verzorgde en weer een andere die zich inzette voor verduurzaming van het gebouw. Zo konden ze vorig jaar de daken beleggen met zonnepanelen. Helaas lagen de daken verkeerd georiënteerd, maar dat mocht de pret niet drukken. De opbrengst is redelijk goed. Over ledverlichting wordt nagedacht en de koffie die geschonken wordt is ecologisch verantwoord.
Ik kwam de eerste avond met een bronzen beeldje aanzetten: Franciscus te midden van de symbolen van zijn Zonnelied.
Nu nog een Groen Symbool. Er werd een groep samengesteld om dat voor te bereiden. Ik kwam de eerste avond met een bronzen beeldje aanzetten: Franciscus te midden van de symbolen van zijn Zonnelied. Dat was te simpel gedacht. Het moest een dynamisch en interactief symbool worden. Een plaats waar de gemeenschap elkaar kon ontmoeten en het gesprek aan kon gaan over onze verbondenheid met de aarde. Het moest religieus zijn en open. Een plek krijgen inde kerkzaal of juist niet. Liever buiten zodat ook de voorbijgangers van Noord Amersfoort aan het denken zouden worden gezet.
Dat werd een heel avontuur. Aan creatieve geesten geen gebrek en zo groeide er in het clubje langzaam een rijk aangeklede constructie: een tafel om aan te schuiven, met verbindingen met de aarde, de hemel, de toekomst en de liturgie. Het liefst te situeren op een mooie plek in de kerkzaal.
Maar hoe zou de gemeenschap erop reageren? Als het interactief en dynamisch zou moeten worden, dan is het wel zaak dat mensen zich erbij betrokken gingen voelen. Om het uit te testen hielden we een proefpresentatie. Daarvoor was een aantal betrokken kerkleden uitgenodigd. We hadden het goed en mooi voorbereid. En de genodigden reageerden best wel kritisch positief. Maar toch merkten we dat het niet echt aansloot bij waar het de kerkleden om zou gaan. Tegelijk werd het ook niet duidelijk waar het hen dan wél om zou gaan.
Impasse. We voelden ons teruggefloten. Heeft het project nog wel zin?
We krabbelden overeind. Willen wij een Groen Symbool voor onze gemeenschap? Ja, dat wilden we toch wel. Nou, dan moeten we dat anders gaan aanpakken. Meteen de kerkleden erbij betrekken. We gaan nu een avond organiseren waarin we de mensen vragen om zelf iets mee te brengen dat voor hen staat voor hun verbinding met de aarde. Daar gaan we dan goed op doorvragen om tot de achterliggende ervaringen en waarden te komen. Van daaruit kunnen we dan misschien komen tot een Groen Symbool dat de particuliere ervaringen overstijgt en ons kan verbinden met de Bron van een Groene Toekomst. We zullen zien. Ik kom wel weer aanzetten met mijn bronzen beeldje…