De afgelopen weken was ik met regelmaat als mantelzorger in een verpleeghuis. Zo maakte en maak ik mee hoe er met oude kwetsbare mensen wordt omgegaan die van het ene op het andere moment 24/7 zorg nodig hebben. Een dubbele ervaring!
Wat een armoede, het gesol met oude mensen. Van de ene dag op de andere uit je eigen huisje naar een crisisplek, een kamer die je deelt met een ander die in hetzelfde schuitje zit. Ontheemd, als een vluchteling, een vreemde. En wat een rijkdom. De lieve verzorgsters die de zorg geven die nodig is, waar je van afhankelijk bent. Ja, het wachten tot er iemand komt is armoede - te weinig personeel. Maar dat kunnen de meiden van de zorg niet helpen. Jarenlange bezuinigingen in de zorg vragen hun tol. Daar heeft Nederland in de stemhokjes zelf voor gekozen. En wat een rijkdom. De veerkracht die gegeven wordt om er ook hier weer een thuis van te maken. Is dat ook geen scheppingskracht?
Een van de nieuwe bewoners van het verpleeghuis vond dat er iets moet worden opgehangen: het kruisbeeld. “U bent wel heel gelovig”, wordt er dan gezegd. “Daar haal ik mijn kracht vandaan meisje!”