Ik heb me opgegeven voor een cursus reanimeren. De aanleiding was indirect de hartstilstand die voetballer Christian Eriksen deze zomer overkwam tijdens eens wedstrijd van het Europees Kampioenschap. Ik leg de nadruk op het woord ‘indirect’, want het was niet het voorval met Eriksen zelf dat mij tot het aanmelden bracht. De werkelijke aanleiding was namelijk een column die de bekende psycholoog René Diekstra over dat voorval schreef.
René Diekstra gaf aan dat hij al heel lang met het idee rondliep om een cursus reanimeren te gaan volgen. Het was er echter nog nooit van gekomen. Elke keer weer een excuus om het nu nog niet te gaan doen, maar later. Toen hij tijdens het EK het voorval op televisie meemaakte was dat voor hem het beslissende duwtje om er nu wel werk van te gaan maken. En hoewel ik zelf het voorval met Eriksen niet gezien heb, herkende ik mij wel in Diekstra. Ook ik loop al lang rond met het idee om die cursus een keer te gaan doen, maar het werd steeds uitgesteld. Blijkbaar had ik ook een trigger nodig om die stap te zetten. De woorden van Diekstra waren die trigger voor mij.
Wij, in ieder geval René Diekstra en ik, hebben blijkbaar soms zo’n beslissend momentje nodig om de stap te zetten. Het is als de druppel die de emmer doet overlopen. Dat zal voor meer mensen gelden. Een persoon, een uitspraak, een voorval: dat alles kan de aanleiding zijn voor zo’n moment. In reclame, voorlichtings- en wervingscampagnes wordt veel met dit principe gewerkt. Er wordt geprobeerd mensen te raken, het beslissende momentje te zijn, te verleiden om in te gaan op wat aangeboden wordt. Het succes wordt dan vaak afgemeten aan het aantal mensen dat zo’n beslissend momentje ervaart. Of in marketingtermen: hoeveel mensen zijn overgegaan tot de aankoop van het product.
Het doet mij terugdenken aan een ander beslissend momentje voor mij. In 1996 kwam ik tijdens een reis door Italië bij het kapucijnenklooster Montecasale in Arezzo. Daar stond ik opeens voor het beeld van Franciscus dat daar geplaatst was omdat hij uitgeroepen was tot patroon van de ecologen. Voor mij kwamen op dat moment twee actieve lijnen in mijn leven bij elkaar in de persoon van Franciscus van Assisi. Mijn activiteiten voor de milieuwerkgroep en mijn vrijwilligersactiviteiten in de kerk. Franciscus bracht die twee lijnen samen en op dat moment besloot ik mij verder in Franciscus te verdiepen. Het jaar erop ging ik met de Franciscaanse Beweging naar Assisi, La Verna en het Rieti-dal. Vervolgens heb ik mij aangesloten bij de Orde van Franciscaanse Seculieren. Het heeft mijn leven gereanimeerd.
Ik gun eenieder zulke beslissende momentjes. Het zet aan tot stappen die we soms om vele redenen nog niet wilden zetten. En het brengt ons op wegen die ware ontdekkingen worden. Ware reanimaties van mensen. Voor mij nu eerst de echte reanimatiecursus. Op 7 oktober heb ik de eerste les.