Eén van de dingen die ik de afgelopen paar maanden veel gedaan heb, is door de stad zwerven. Om de weg een beetje te leren kennen, maar vooral: om het gevoel te krijgen dat Gent ‘mijn’ stad is. Want een stadspredikant of straatpastor die zich een vreemde voelt in de straten van de stad: dat kan toch niet. En zo zwervend kom je soms voor verrassingen te staan. Eén daarvan, die ik onlangs tegenkwam, is een muurschildering. Ik had in eerste instantie geen idee wie deze gemaakt heeft, of naar aanleiding waarvan. De schildering stelt een muzikant voor: een jonge man, die een elektrische gitaar bespeelt. Ik weet niet wie het is. Wat mij vooral trof is de tekst die erbij staat, in grote letters: NIEMAND GAAT VERLOREN. Intussen ben ik door verschillende Gentse vrienden wat wijzer gemaakt en weet ik dat het een eerbetoon is aan Luc De Vos, een eigentijdse Gentse volksheld, overleden in 2014. De tekst is een regel uit één van zijn bekendste nummers, 'Mia'.
Maar op het moment dat ik de schildering voor het eerst zag, wist ik dat allemaal niet. Het was toen puur de tekst die me trof: 'Niemand gaat verloren'. Niemand gaat verloren, ook niet de mensen die ik van de week gesproken heb in De Fontein, één van de inloophuizen voor dak- en thuislozen die Gent rijk is. En ook niet mijn speciale vriend Ahmed uit Yemen, die zo graag in Gent zou komen wonen maar niet kan, omdat hij in de asielprocedure zit en aangewezen is op een asielzoekerscentrum ergens ver weg in de Ardennen. We communiceren voornamelijk via Google Translate met elkaar, want hij spreekt vrijwel alleen maar Arabisch en dat is voor mij niet bepaald mijn beste vreemde taal. Niemand gaat verloren. Dat doet me denken aan een regel uit een lied van Huub Oosterhuis: “niemand valt, of hij valt in Uw handen”. En hoezeer de realiteit het ook tegen lijkt te spreken: ik wil daar in geloven. Dat uiteindelijk niemand verloren gaat, maar dat we ons allemaal geborgen mogen weten in de handen van een God, die ons oneindig liefheeft.