Wij staan voor een vreedzame en inclusieve samenleving waarin voor iedereen een plaats is. Aan die boodschap schenken we dan ook aandacht in onze blogs.
2023
Mijn liefde voor de rafelrand - om het maar zo te noemen - begon, denk ik, zo’n 33 jaar geleden. Zo voor het oog had ik ’t aardig voor elkaar allemaal. En toen begon het te kriebelen. Was ’t allemaal niet…. tja, té aardig?
2023
We moeten het over eenzaamheid hebben. In de tijd van corona - contact was ineens op afstand - zijn veel mensen eenzaam geworden. De armafstand voelde als een afwijzing. De lockdown die daarbovenop kwam, wreef het er nog eens in: afstand houden en thuis blijven. Echter, we zijn niet gemaakt voor isolement. Het idee dat we het alleen wel redden, zoals ik voorheen dacht, kwam in ander daglicht te staan. Nu is alles weer normaal. Maar is dat wel zo?
2023
Heleen Ransijn schrijft over het menselijke oerverlangen van erbij horen, over deel zijn van een groter geheel in een bijzonder project: “Daar hoef je echt geen 'rugzakje' voor te hebben, al zullen juist mensen met een 'rugzakje' bekender zijn met de pijnlijke ervaring dat je er níet bij hoort. En daarom is zo'n project als de Gantoise Plantrekkers zo mooi.”
2022
Samen ergens voor staan, je samen verzetten, dat schept verbondenheid. En méér dan dat.
2022
Een sprong in het diepe kan heel anders uitpakken dan je denkt, maar op de één of andere manier wél steeds de moeite waard blijven.
2022
Ruim een week geleden was ik voor het eerst sinds tijden weer in Rotterdam, om bij te praten met een oud-collega. Rotterdam is een stad waar ik een soort haat-liefdeverhouding mee heb. Aan de ene kant vind ik de stad te groot, te druk, teveel beton en staal. Aan de andere kant houd ik van de Rotterdammers: recht door zee, je weet wat je aan ze hebt, en ze houden van aanpakken. Dat heb ik heel goed ervaren toen ik zelf een halfjaar in die stad woonde, alweer dertig jaar geleden.
Navigeer naar andere categorieën